Collimator , m. (-s), collimator , der Kollimator , le collimateur
Voorziening om straling (elektromagnetische, deeltjes-) te bundelen tot evenwijdige bundels. Het woord „collimatie", het (doen) samenvallen van richtingen, is erin te herkennen.
Een optische collimator bestaat in zijn eenvoudigste vorm uit een positief stelsel, de collimatorlens, met in zijn voorwerpsbrandvlak een diafragma in de vorm van een ronde opening of een spleet. De uittredende golffronten zijn vlak; zij wekken daardoor de indruk van grote afstand te komen, het kenmerk van evenwijdig licht.
Is de diafragma-opening een rond de as van de collimator gelegen gaatje, dan treedt een lichtbundel evenwijdig aan de as uit. Afwijkingen van deze ene richting kunnen veroorzaakt worden door de grootte van de diafragmaopening in relatie tot de brandpuntsafstand, en door het optreden van buiging aan de rand van de diafragma-opening.
Vorige pagina